Kwarklust en de papieren kabeljauw

Het was een ochtend in de grote vakantie. Kwarklust was druk bezig met het vouwen van papieren. Dat deed ze soms op grotevakantieochtenden, vooral wanneer het salade regende buiten. Dit was zo’n ochtend. De salade viel met overtuiging uit de grijsbewolkte lucht. Met overtuiging en met mosterd-honingdressing, merkte Kwarklust op.

Lichtjes lusteloos vouwde ze verder. ‘Hopelijk stopt het gauw met salade regenen,’ mompelde ze, ‘dat papiervouwen vind ik stomvervelend.’ Maar het bleef salade regenen, en Kwarklust bleef vouwen.

Plotsklaps had ze een papieren kabeljauw gevouwen. Hij was erg groot en stond vol met letters en woorden, want Kwarklust had vooral krantenpapier gebruikt.

Ze keek naar de vis en vroeg zich af hoe ze die zomaar gevouwen kon hebben. Maar ze deed wel vaker dingen waarover ze zich achteraf verbaasde. Het was alsof er twee Kwarklusten waren: één die wonderbaarlijke dingen deed en één die zich vervolgens kon vergapen aan het resultaat, zich afvragend hoe ze dat ooit klaargespeeld had.

Terwijl ze daarover zat na te denken, was de kabeljauw beginnen neuriën. Het duurde even voor Kwarklust door had dat het de kabeljauw was die dat atonale zoemen voortbracht – haar koelkast produceerde soms gelijkaardige geluiden.

‘Ho, wacht even,’ riep Kwarklust. Maar nog voor ze haar gedachtengang kon voortzetten, staakte de kabeljauw zijn geneurie en antwoordde: ‘Waarop?’

‘Hoezo, waarop?’

‘Waarop moet ik even wachten? En hoe lang duurt even?’ De vis keek haar ongeduldig aan.
‘Wacht even tot ik snap wat er hier gebeurd is,’ zei Kwarklust verward.

‘Het regent salade, jij hebt mij gevouwen uit papier, ik ben Tien kleine visjes aan het neuriën. Is er nog meer te snappen?’

‘Ja… nee… ja… Hoe komt die salade in de lucht terecht? Salade verdampt toch niet zoals water?’

‘Als je dat wil weten, had je beter een weerman gevouwen,’ sprak de vis. ‘Neurie je mee?’

‘Euh… ja, goed,’ gaf Kwarklust beteuterd toe.

En samen neurieden ze Tien kleine visjes. Kwarklust raakte de tel kwijt tussen zes kleine visjes en vijf kleine visjes, waardoor ze niet op hetzelfde moment klaar waren.

Toen het gedaan was met salade regenen, trokken ze hun gummilaarzen aan en gingen in de mosterd-honingdressing spelen.

King size

‘Mijn excuses, Hofleverancier,’ sprak de koning, terwijl hij met moeite een lepel erwtenpuree doorslikte, ‘dit is erg lekker, maar werkelijk veel te veel.’ Zijne Majesteit had nauwelijks een half bord van de groene brij naar binnen gewerkt.

‘Het probleem zit hem in de woorden “king size”. Waarom moet dat eigenlijk altijd de grootste portie zijn? Alsof een koning geen matiging kent! Alsof een koning kwantiteit hoger acht dan kwaliteit!’

‘De frigo’s van het paleis – gelukkig groot genoeg – staan vol met etenswaren die over datum zijn, omdat wij er zelden in slagen meer dan een fractie ervan te verorberen voor ze slecht worden. Mijn king size vaatwasser draait zelden, omdat hij nooit vol zit, waardoor de borden er vuil uit komen en de lakeien ze toch nog eens moeten afwassen.’

‘En neem dan onze kleren, zogenaamd “king size”. Ze moeten allemaal aangepast worden! Ondanks ons beginnend buikje zouden ze anders als gordijnen om onze koninklijke ledematen hangen. Dat is niet “king size”, dat is “king oversize”.’

‘Het king size bad is leuk om in te dobberen, maar het duurt twee dagen om het te laten vollopen. En die king size badeenden jagen ons de stuipen op het lijf, het lijken wel pelikanen. Het king size scheermes waarmee onze barbier ons iedere ochtend scheert, bezorgt ons nachtmerries. Het zou niet misstaan als snoeimes in de koninklijke serres.’

‘De gouden king size pen waarmee wij schrijven baarde onze kinesist kopzorgen. Gelukkig schakelde ik recent over naar een king size computer met king size klavier… waarop ik naar elke letter een half uur moet zoeken.’

‘Iets waar wij wel over te spreken zijn, is dat king size bed. Heerlijk om in te stoeien met de king size koningin – gelukkig houden wij van stevig in het vlees zittende vrouwen. Maar tussen ons gezegd en gezwegen, Hofleverancier, die king size condooms zijn toch ook geen succes. Waarom denkt u dat wij anders zoveel kinderen hebben?’

Spaarknop, deel 1

Je wil je gezicht wassen, dus je begeeft je naar de badkamer. De kraan heeft een spaarknop. Je drukt eerst eens op de knop om te testen hoe die werkt. Geschrokken van het enorme debiet van het water, dat met een verrassende kracht de gootsteen in klatert, deins je terug. Je vloekt, en foeterend veeg je met een handdoek over het water dat op je broek gespat is. Je steekt je handen onder de straal om wat water op te vangen, met de bedoeling dat in je gezicht te plenzen. Net op dat moment houdt de straal op. Ondertussen is er al vijf liter water gevloeid waar je niets mee gedaan hebt. Je drukt opnieuw op de knop. Je vangt wat water op in je handen, en plenst dat in je gezicht. Eén handvol is wat weinig, dus je brengt je handen weer naar de straal, die op het cruciale moment stilvalt (maar wel bleef lopen tijdens het verdelen van het water over je gezicht). Deze beweging herhaalt zich enkele malen, waarbij de tijd waarop de spaarknop ingesteld is, precies onvoldoende is om tweemaal water te nemen. Het grootste deel van het water gaat verloren.

Struik

De struik heeft doorheen de geschiedenis een slechte naam verworven. In de middeleeuwen was quasi elke struik verdacht, wegens de potentiële aanwezigheid van rovers erin, erachter of eronder. Dit berust op een spijtige verwarring, die het struikdom heel wat schade berokkend heeft. De struik heeft immers geenszins persoonlijk schuld aan zijn geschiktheid als uitvalsbasis voor schorremorrie. Het is alsof je alle dozen veracht omdat sommige ervan een onaangenaam ruikend paar sokken bevatten.

Toch ben ik op mijn hoede wanneer ik de struik zie. Op het eerste gezicht lijkt het een struik als alle andere. Een dorre struik weliswaar, maar verder onopvallend in haar struikigheid. Als ik goed kijk, neem ik zelfs een vogeltje waar in één van haar takken, dat geschrokken opvliegt bij het klikken van mijn derailleur.

Maar er is iets aan de hand met deze struik. Ze wiebelt. Ze wiebelt meer dan ze zou moeten wiebelen bij de huidige windintensiteit.

En dan gebeurt het. Wanneer ik de struik tot op een vijftiental meters genaderd ben, maakt ze zich plots los van de grond, en begint te rollen. Het gebeurt haast geruisloos, geniepig, zonder losscheurende wortels, kluiten opspattende aarde of andere indrukwekkende special effects – met een argeloos gebaar, alsof ze wil zeggen: ‘Lang genoeg hier gestaan, ik ben er weer vandoor, aju!’

Langzaam rolt voorwerp a (struik) de rijbaan op, dwars aan de rijrichting. Voorwerp b (man op fiets) begeeft zich aan een snelheid van 27,4 km/u over betreffende rijbaan. Een zeer beperkte kennis van de fysica volstaat om de trajecten van beide objecten te voorspellen. Een iets uitgebreidere kennis van de fysica leert dat de remafstand van voorwerp b te groot is om tijdig tot stilstand te komen. Voorwerp a beschikt bij gebrek aan remtechnologie hoegenaamd niet over een remafstand. Voorwerp b heeft de mogelijkheid om van zijn traject af te wijken middels een weloverwogen en gecontroleerde stuurbeweging – als en slechts als de mentale koelbloedigheid van voorwerp b dit toelaat in de gegeven omstandigheden. Quod non.

Uit het gegevene kunnen wij besluiten dat voorwerp a en voorwerp b met elkaar in aanraking komen op punt c, alwaar voorwerp b ernstig verstrikt raakt in voorwerp a. Dit gaat gepaard met luid gekraak aan de kant van voorwerp a, en hartsgrondig vloeken vanwege voorwerp b.

De torenklok van Fuente Librilla

Het kerkje van Fuente Librilla heeft een bijzondere klok. Het onooglijke dorp in Zuid-Spanje benadert de tijd op een radicaal alternatieve manier. De minutenwijzer telt er de seconden, en gaat dus per minuut eenmaal rond. De uurwijzer telt de minuten, waardoor haar omwenteling twaalf minuten duurt. Af en toe, op schijnbaar willekeurige momenten, belt de klok enkele keren. De inwoners van Fuente Librilla weten dan wel hoe laat het is.

Theorie versus praktijk

Het nationaal park van de Sierra Espuña is mooi en bergachtig. Ik zou er graag mijn tent opzetten, om te slapen tussen de zeldzame flora en fauna. Helaas is elk geschikt plekje keurig voorzien van een bordje met de niet mis te verstane boodschap ‘no campari’. En ik weiger te kamperen op een plek waar ik geen alcohol kan krijgen.

Aan de rand van de bergketen bots ik op een boswachtershuis. Ik informeer naar de overnachtingsmogelijkheden in de buurt. Er is een camping, maar daarvoor moet je twee weken op voorhand online een vergunning kopen, én ook nog eens reserveren. Achter het boswachtershuis zijn er vakantiehuisjes, maar die worden vannacht betrokken door een troep studenten. De boswachter is echter een sympathieke kerel. Hij biedt me een plekje aan in zijn tuin. En in zijn keuken. En hij offreert me wijn bij het avondmaal.

De studenten arriveren in een bus. Ze hebben een practicum ‘tent opzetten’. Zo zijn ze voorbereid op eventuele situaties in hun beroepsleven waarin ze een tent moeten opzetten. Vannacht slapen ze echter veilig in hutjes.

Semmerzake

Ik fiets over heuvels. Heuvels die door laaglandbewoners en snoeverige coureurs ooit het epitheton ‘berg’ toebedeeld kregen, maar waarvan iemand die wat van bergen weet me onlangs bezwoer dat ze nauwelijks de naam ‘verhoging in het landschap’ waard zijn. Op mijn dij zit een bij, een lifter uit het dal die gehoord had dat de bloemen fleuriger zijn aan de andere kant van de berg. Heuvel. Verhoging.

De bij fietst mee. Eén kilometer, twee, tien. Ze heeft niet gevraagd waar ik heen ga. Zou het bijen iets uitmaken waar ze zijn of waar ze heengaan? Zouden ze de lichte paniek kennen die zich van je meester maakt als je bij nachte in een vreemde stad plots beseft dat je de verkeerde bus hebt genomen? Het was toch nummer 42? Of was het 24? En in welke richting? En waarom is het hier zo donker buiten?

De heuvels maken me dorstig en ik stop bij een bankje voor een verfrissende teug van wat het ook weer was dat ik in mijn drinkbus had gedaan. De bij vliegt op. In haar zacht gezoem hoor ik helder: ‘Kak. Hoe kom ik van hieruit ooit terug in Semmerzake?’

Aloysius Prickelbaert eet roentgensoep

Aloysius Prickelbaert eet roentgensoep. Lange slierten druipen langs zijn mondhoeken in zijn baard en kleuren die tijdelijk doorzichtig. De soep is erg warm, maar dat deert Prieckelbaert niet: hij slurpt, smakt, proeft en geniet genoeglijk.

In koddige, peristaltische schokjes zakt een slok roentgensoep door de slokdarm. Daar waar het vocht passeert en blijft kleven, zie je stukjes van Prickelbaerts binnenkant: de huig, de amandelen, het strottenhoofd. Hij gorgelt – zijn stembanden lichten fel op! De soep daalt langs zijn keel zijn borst in en mengt zich met ouder voedsel in zijn maag. Het voedsel wordt doorzichtig.

Waarom eet Aloysius Prickelbaert roentgensoep? Wil hij gans doorzichtig worden? Onzichtbaar voor de wereld? Om niet meer de honende blikken van de mensheid te moeten ondergaan? Om stiekem onder damesrokken te kunnen gluren? Om zijn eetlust te stillen? Niemand die het weet. Maar hij eet, en lost zichzelf op, als een probleem.

Richard Vooghelenpick

Richard Vooghelenpick was er nu wel heel zeker van: zijn grasmaaier was een reïncarnatie van Adolf Hitler.

Hoewel de machine nu al enkele weken onaangeroerd in het tuinschuurtje stond, werd Richard sedert enige tijd geteisterd door duistere dromen die hij moeilijk kon duiden. Hij droomde bijvoorbeeld hoe hij, bulderend van het lachen, zijn konijn Flappie VI in de oven stak en de gaskraan open draaide. Of hoe hij zonder pardon de tuin van zijn buurman annexeerde, waarop hij de arme heer Nößkötl beval zijn eigen bakkebaarden af te scheren en ze met peper en zout te verorberen. De respectabele man gehoorzaamde gedwee, de doodsangst in zijn ogen. Telkens wanneer Richard Vooghelenpick uit zo’n droom ontwaakte, rook hij de geur van versgemaaid gras en tweetaktolie. Dit kon geen toeval zijn, begreep hij.

En dus stond hij nu besluiteloos voor de gammele deur van het schuurtje, waarachter de boosaardige grasmaaier zich voorlopig koest hield. Wat kon hij doen? Het toestel vernietigen? Maar hoe moest hij dan voortaan zijn gras maaien? En zou de geest van Hitler dan niet gewoon over springen naar een spade of naar de oude kruiwagen?

‘Richard, ’t eten is gereed!’

Dat was Trampoline, zijn vrouw. Richard haalde zijn schouders op, stelde het probleem Hitler uit tot na de maaltijd, en begaf zich naar binnen, alwaar hij spruiten met worst en puimsteen nuttigde. Dat vond hij zo lekker, dat hij na het eten prompt in slaap viel op de bank.

Die nacht brak het kleine hangslot op de deur van Richard Vooghelenpicks tuinschuurtje in tientallen stukken. Een gedisciplineerd leger van tuingereedschap verspreidde zich bliksemsnel over de rustige buitenwijk, en bezette op gewelddadige wijze grote delen van Europa voor verschillende jaren.

Huis

Er staat een compleet karakterloos
Huis te koop in mijn straat.
Ik droom dat ik erin woon en dat
Mijn eigenheid langzaam vervaagt
Stukje bij beetje vergaat.

En als ik wakker word

Is het huis verkocht
Aan een familie wombats
Met een alcoholieke zoon.